NieuwsKulturele Kring AmbrozijnArtistiek Tijdschrift AmbrozijnWedstrijden
 

 

Artistiek Tijdschrift

Abonnementen

Verschijningsdata

Literaire inzendingen

Contact redactie

Taal & Teken

Inhoud


Privacyverklaring

 


Momentopname Johan Parmentier

Johan Parmentier is docent aan het Sint Lucas Instituut in Gent.
Hij woont en werkt in Huise, België

Bekijk 'Tiru'.
Bekijk enkele werken.

 

De realisatie van de sculptuur ‘Tiru’, een sculptuur in zwart graniet anno 2008, in opdracht van het Psychiatrisch Ziekenhuis H. Hart in Ieper is aanleiding om stil te staan bij deze meester in de beeldhouwkunst. Toen ik in 1976 als student aan het Sint-Lucas Instituut het atelier van Johan Parmentier frequenteerde, maakte hij bas-reliëfs in gips van eenvoudige vormen als een cactus of een balk. Een of meerdere vormen maakten met het vlak een laag reliëf. Van bij het begin waren de plaatsing van volumes ten opzichte van elkaar en de aftastende bewerking van de materie, de krijtlijnen waarlangs zijn oeuvre zich zou ontwikkelen.

Meer dan dertig jaar later laat Johan Parmentier nog steeds de materie spreken. Drie volumes in zwarte graniet vormen de sculptuur Tiru. De ruwe balkvormige volumes vertonen duidelijke ingrepen. Ze hebben als basis de rechthoek en de cirkel. De ingrepen in de stenen zijn helder en minimaal. Tegenover het organische van de stenen staat de ingreep van de maker. Massa, volume, gewicht en alle fysieke kwaliteiten van de steen gaan een dialoog aan met de geometrie.

Een aantal vlakken van de volumes tonen de oorspronkelijk ruwe structuur. Daartegenover staan bewerkte oppervlakken: het gehele gamma van sporen dat de beeldhouwer nalaat bij het bewerken van steen, is aanwezig in deze sculptuur. Hiermee raakt hij aan de mysterievolle aanwezigheid van de materie.

De kunstenaar beschouwde het werk als ‘een passage’ tussen de verschillende gebouwen die de ruimte van de inplanting omsluiten. De sculptuur is zo ontworpen dat de toeschouwer tussen de verschillende delen door kan stappen. In de mooie ontwerptekeningen zie je hoe lijnen deze bewegingen suggereren.

De positie van het beeld in de ruimte is anders in de ontwerptekeningen dan in de uiteindelijke uitvoering. In de tekeningen staat de sculptuur op een grondvlak dat qua vorm een eenheid en spanning vormt met de sculptuur. Van dit grondvlak is niets terug te vinden in de uitvoering. Het kunstwerk staat op een ovaalvormig eiland van blauwsteentjes en is omgeven van lantaarnpaaltjes, graspartijtjes, klinkerpaadjes en straatmeubilair. De openheid van het ontwerp is helemaal zoek. Ook de lijn van de drie stenen die in de maquette een hoek vormen is verdwenen. Als toeschouwer vraag ik me af wat tot deze beslissingen heeft geleid.

In 1994 schreef Johan Parmentier over ‘steen’: “Haar ontdekken en hanteren via de aard van de materie is voor mij vorm geven aan de relatie van de mens tot de hem omringende wereld. Daarbij is steen in staat zowel het menselijke als het natuurlijke aspect ten volle te belichamen. De kracht die uit deze eigenschap resulteert, vormt de weg waarlangs de mens zichzelf kan vinden.”

Dit lijkt mij in ieder geval een heel mooi adagium als uitgangspunt tot het plaatsen van beeldende kunst in de publieke ruimte.

Willem De Rynck